Ze kwam binnen en dronk een blikje Red Bull

Ze dronk een blikje Red Bull als ontbijt.

Ze was erg dun maar ze was ook erg aardig.

Ze had geen last van een ochtendhumeur.

Het was haar gewoonte, dat blikje Red Bull.

Ik zou er nog meer leren kennen.

Ze peuterde mijn ooghoeken schoon,

Ze bakte pannenkoeken, voor mij dan,

zij had genoeg aan haar blikje energydrank.

Zij begon altijd d’r haar woest te fatsoeneren:

elastiekje los, krabben, woelen, harken, buigen

en zwaaien, borstelen en weer bij mekaar binden.

En dat alles zonder spiegel, maar met grijns naar mij.

Ze had zo d’r gewoontes, kwam je liever niet tussen.

Ze hield een kasboek bij, ze sliep zonder kussen.

Ze speelde piano, orgel en harmonium, d’r vingers

stonden er helemaal naar. Ook schilderde ze.

Maar exposeren deed ze niet,

alleen ik mocht haar doeken zien.

Ze had ook geacteerd in een film. Maar daar was

het bij gebleven. En ze was te horen in

een koortje op een plaat. Haar cv was divers.

Ze had altijd grootse plannen, met veel verhalen

daarover, maar daar bleef het ook altijd bij. Iedereen

wist dat inmiddels wel, dat het enkel woorden waren,

en dat het bij die plannen zou blijven, maar zij geloofde

er nog in, tegen de klippen op. Ze zou eens –

Ze zou eens, wacht maar, ze moest eerst nog dit….

wacht nog even, ze moest nog eerst dat…