Nu restaurant met hippe bediening

Je ging uit eten aan de haven,

pal aan de steile kade, je keek zo,

het was eb, een meter of wat naar beneden.

En rook het slib, het zilt, het zout, de zee, 

de vis, je hoorde het ruisen van de zee,

je zag dat late bootje dat koers zette naar de wal.

De serveerster had blote armen,

en was mager, terwijl toch eten voldoende,

zou je denken. Je vermoedde  een probleem,

of meerdere, uit het verleden. Wellicht specifiek

een eetprobleem, of dat ze rookte,

dat kon ook. Een ziekte kon ook nog, maar,

je wilde het positief houden: dat ze in training was,

voor een marathon, of, vooruit, voor de halve.

Er stond een verhaal op haar armen,

je probeerde de afbeeldingen en teksten

te lezen en te duiden. Je zag een naam,

en nog een naam. Je zag inkt,

maar vooral een gat in haar ziel.

Bij je biertje, bij het voorgerecht,

bij het hoofdgerecht, bij het dessert,

en bij de koffie. De plaatjes en namen

bleven over je tafel schuiven.

Je zag de zon ondergaan,

je hoorde de meeuwen weemoedig

hun kreten slaken.

Maar jij dacht enkel aan die

getatoeëerde bleke staken.