Amen

Vroeger ging je bidden voor het eten, en sprak je
een dankgebedje uit daarna. En ’s avonds voor het
slapen gaan nog een. Al met al, een stuk of zeven
per dag. En op zondag in het dorp, als de kerk riep, kon dat
aantal zomaar oplopen naar de tien. (En jij ondertussen
maar de metalen lijnen van de dakconstructie volgen).

En wat heeft dat allemaal gebracht, eigenlijk? Je ouders
gescheiden, je moeder ziek, ongeneeslijk ja, wie weet zat
je ergens in het heelal zonder bereik, of was er een niet-
betaalde rekening, of was er zo’n zonde van de vader die
werd bezocht aan de kinderen? Was je klaar mee, deed
je niets tegen: was voorbestemd immers. En het dorp
zelf zakte langzaam terug in het veen. Het kanaal verbond
niet meer, maar scheurde en brak. God gaf niet thuis en
de overheden hielden ook de boot af, en jij zat er niet
echt meer mee, want je geloofde er niet meer in,
en bovendien was je daar al tijden weg. Amen.