Circulaire Poëzie

We moeten vol inzetten op verduurzaming, ook in de poëzie.
Het roer moet om voor een duurzamer poëzie.
Er moet focus komen op circulariteit.
Geen goedkope rozen meer maar duurzame metaforen:
Plastic rozen vergaan niet.
Geen kortstondige relaties, maar duurzaamheid.
Sowieso geen ivoren torens, ridders mogen wel te paard.
Er moet gezorgd voor biodiversiteit, er moet geen CO2 uitgestoot.
Er moet geen energie verspild, er moet geïsoleerd,
Ook in de sonnetten. Er is geen wegwerppoëzie meer.
Er wordt correct gedicht, geen grappen meer.
Wat rijmt er op ‘transitie’? Wat hoor ik: ‘ambitie’?
De fossiele poëzie zullen wij ter grave dragen,
en juichen bij de geboorte van de natuurinclusieve,
en de klimaatadaptie. De oude economie verklaren
we dood. We streven naar een emisievrije poëzie!
De poëzie moet groen, er moeten sustainable development
goals gekozen worden. Er moet gekozen voor milieuwinst.
De oude fossiel poëzie was ten dode opgeschreven,
uitgeschreven, op, verbrand. Echte poëzie
laat geen footprint na, echte poëzie is afbreekbaar.
Geschrapt materiaal kan en moet hergebruikt.
Echt, we moeten dichten aan een toekomstbestendige wereld,
aan de winst voor het klimaat. Dat we de opwarming
van de aarde tegengaan. Dat we de spiegel van de zee
niet verder laten stijgen. Dat we koersen op de zon,
dat we afval schoner achter laten. Dat we het water,
en het oppervlaktewater niet vervuilen met microplastics.
Dat we zuiver zullen zijn. Dat we innovatief zijn. Dat een gedicht
bijdraagt aan het ecosysteem. We moeten innoveren
met de artificiele intelligentie en machinelearning.
En hergebruik is juist goed. Dicht slimmer, schoner
en met oog op nieuwe toepassingen, denk aan de
lange termijnvisie, het duurzame businesmodel.

Dit worden de nieuwe wederopbouwjaren van de poëzie!