Gedicht voor Wu Yongning (26)

Wu, ik kende je niet. Dat is ook niet zo’n wonder:

je leefde aan de andere kant van de wereld. Maar,

er is internet, er is nieuws: jij was nieuws.

Wu, ik zag de laatste seconden van jouw leven.

Je hing daar met 8 vingers aan de dakrand

van die torenflat, ergens in China – spectaculair.

Gefilmd met je eigen mobiel, die je nauwkeurig

had opgesteld, je was goed in beeld. Maar

wat we zien, was niet wat je gescript had.

Je bungelde aan het leven, je verloor je grip.

Je probeerde je daar, 100 meter boven de grond,

terug in het leven te hijsen. Wat was je denkende.

Wat ging er door je heen toen je kracht afnam.

Je had een blog, een Insta een populair kanaal,

een Twitter, je wekte verwachtingen, je had likes.

Je leefde volop, je brandde voluit. Je diende niet

braaf je leven uit, je leefde op het randje,

zonder vangnet. Je was niet van dat flauwe

dat laffe. Je was populair. Je had die likes.

Je hing aan het leven. Je kon niet meer,

je wist dat beneden de stenen op je wachtten,

je liet los, daar ging je, je ging keihard op zwart.