Liep ik daar richting de stad, ’s ochtends vroeg

Liep ik daar richting de stad, ’s ochtends vroeg langs de bushalte,

waar de wachtenden werden gegroet door de op hun slingerende

fietsen, gasten van de nacht, op weg naar hun bed of valpartij,

langs de taxistandplaats, waar de diesels langzaam walmden.

langs de coffeeshop, waar nog twee blowers hingen op de ventersbank,

langs het shoarmaterras, waar niemand was, waar een plasje kots lag,

waar glasscherven liggen, waar tranen liggen en wie weet, ook bloed.

Daar heb je zo iemand die ineens een goed gesprek wil,

over Schopenhauer en de zin van alles, met jou, je bedankt.

Langs de gasten die uit de disco kwamen, de openstaande deur

liet een zware lome beat naar buiten. Kijk ze maar niet te lang aan,

daar heb je het al: ’Wat denk jij nou?’ Langs de avondwinkel,

die dicht gaat en waar de eigenaar met hond naar buiten gaat,

langs de vijver waar een visser met zijn camouflagetentje stond.

Langs de zwerver die in het portiek lag, in karton, karton, karton.

Daar passeerde je een vrachtauto, op weg naar de markt,

het was zaterdagochtend. Daar fietste die schizofreen

van vuilnisbak naar vuilnisbak, gelukkig, hij leefde nog,

je had hem al een tijdje niet gezien. Bij de fietsverhuurder

zouden zich vandaag weer de toeristen verzamelen,

nu stond de boel zwaar aan de ketting, beschenen door

dat vuile gele licht, en ik liep door, ik was er nog niet.

Daar zit zo’n meisje, snikkend met haar hoofd op haar knieën,

in een portiek, hartbrekend, vast, maar je hebt het al eerder gezien

meestal iets met mannen, liefde en vooral veel drank,

een archetype, je bent inmiddels immuun hiervoor.

Daar heb je die auto van dat beveiligingsbedrijf,

bezig met z’n laatste ronde door de stad.

Een etalage bekijkt je, je kijkt terug naar de poppen,

die ogen, die blik – je hebt die eerder deze nacht gezien.

Je hoort gezang, niet iedereen is grauw en vermoeid.

Iemand trapt tegen een blikje, iemand joelt,

jij bent het, betrap je ineens jezelf.