Hoe gaat zoiets

Mooi weer, dus met de fiets over de hei naar het Kröller-Müller Museum,

lekker de kunst bekijken en notitieboekje mee voor een gedicht.

Het zou mooi zijn als het niet een dag zou worden van alleen maar

consumeren, maar dat ik zelf ook wat kon bijdragen, een gedicht dus.

Zou toch een makkie moeten zijn. Neem alleen al die schilderijen

van Van Gogh: Uitgebloeide zonnebloemen, Treurende man,

bloeiende perzikboomgaard, de Aardappeleters, Sien met sigaar,

Brug te Arles, La Berceuse, de weg met cypres en ster, korenveld

met maaier en zon, portret van Joseph Roulin, Luitenant Milliet,

dokter Gachet, portret van Patience Escalier en natuurlijk Madame

Ginoux, L’Arlesienne. En als dat nog niet voldoende was, dan was

er natuurlijk altijd nog Mondriaan en wat los strooigoed als een Picasso,

Charley Toorop en dan naar buiten voor Henry Moore. Het kan niet op.

Maar hoe gaat zoiets. Je loopt daar langs die meesterwerken

met je pen en je papier maar dat blijft toch schrikbarend wit.

Het museum sluit. En weer terug met de fiets naar huis.

Je passeert de recreatieplas. De strandgasten zijn bijna

allemaal al verdwenen. Er zit nog een clubje tienermeiden

met mobieltjes, flesjes en hun haar in de weer. Met verderop

maar eigenlijk net iets te dichtbij, een man alleen,

van middelbare leeftijd, liggend op zijn handdoek

Te bleek, te zwaar, zijn blik op dat clubje meiden gericht.

En je weet, die man en zijn blik, (je netvlies doet zijn werk goed) 
en die meiden, worden dan het gedicht van vandaag.