Twijfel

Neem ik de strop en de keukentrap,

of neem ik mijn broodrooster mee in bad?

Neem ik de trein, de intercity of de stop?

Of stap ik van de torenflat? En spat ik dan

op de grond als een tomaatje uiteen?

Wacht ik tot de herfst en pluk dan de groene Knolalamiet?

Of schik ik nu een boeketje Gevlekte Scheerling?

Sluit ik de garage en laat ik daar de motor lopen?

Of ga ik literair, en leg ik mijn hoofd in de oven?

Verzwaar ik mijn zakken met stenen

en loop ik dan ver de rivier in? Zal ik me met

benzine overgieten en dan vlammend gaan?

Verzamel ik de pillenstrippen en spoel

Ik ze op een avond weg met een fles whisky?

Koop ik een injectienaald en regel via via een

overdoos van, wat waarschijnlijk heroïne is,

en spuit me op goed geluk de eeuwigheid in?

Of duik ik wederom de illegaliteit in, en koop

in schimmig steegje een vuurwapen, met munitie

en dat richt ik dan, waar precies, op mijn hersenpan?

Of rij ik met de auto, gordel los,

plankgas, mezelf tegen die muur aan gort?

Snij ik met een mes mijn slagader in de lies door

en ga ik dan, door de weeë geur van bloed omringd, naar god?

Kijk, die methodes, de keuze is groot, maar

daar kom ik wel uit. Waar ik mee zit

is die verdomde brief, voor het eind.

Wat moet daarin, wat moet gezegd, wat is de toon?

Je bent tenslotte toch dichter, je hebt een blog, bundels,

een stijl, een oeuvre en een reputatie. Hoe moet

de aanhef luiden, welk font, hoeveel punts, hoeveel

grams het papier? Welke regelafstand voor dat finaal adieu?

En dan, wat moet gezegd? Over wat? Over wie?

Hou je niets achter, of neem je toch alles mee?

En moet er nog, dit is tenslotte het nu, een playlist bij?

Een slideshow, een filmpje, een facebookdingetje?

Nee, dat leven hier is zo gek nog niet.