donderdag 12 oktober 2017

De Stijl 100 jaar


Ik richt mijn penseel op het doek,
het penseel trilt, vangt, gelijk een antenne,
vibraties van de kosmos op, de oorsprong,
het universum dat, hangende dit tijdsgewricht,
ongeduldig op ons wacht.

Wij staan hier aan de oorsprong,
en tegelijk de grens, van de
volledige abstractie – ik zeg het
maar zoals het is. Het doek wacht
op verf: op rood, blauw en geel.

Ik verf de groene bladeren van de tulp wit.
Groen is niet te doen: hier gaat het over
zuiverheid, harmonie en precisie.
Hier gaat het over de volledige abstractie,
het gaat hier over, vooruit, abstract-reƫel.

Er zijn geometrische principes,
over de rechthoek, over de non-kleuren:
grijs, zwart en wit. Maar nooit een diagonaal,
mijn hemel, nooit een diagonaal!
Om Adolf Loos te parafraseren:
Diagonaal ist ein Verbrechen!”

We werken hier aan de kosmische ordening.
En niets minder - vooruit dan: het leven.
Ik trek mijn penseel  en richt  op het doek .
We doen een gooi naar de eeuwigheid. 
Welkom op ons eeuwfeest.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.