Peter Griffin!

Je zat vast in de lift, meer dan een uur. Er zat kauwgom op de alarmknop en de stem uit de luidspreker klonk niet echt vertrouwd.  Er was een kier, op straat zag je niemand. Tijd zat om te denken. Je arm zat ook nog in het gips, dat jeukte erg. Je moest dus schrijven met je andere hand. Zwemmen kon je dus deze zomer vergeten. Je had toen een vriendin, die was gewoon een streepje, ze had een hele snelle motoriek. Soms wat ongecoördineerd: op het strand liet ze haar haring in het zand vallen. Je had met haar acrobatiek gedaan. Je was met je fiets over de kop gegaan: je had thuis de röntgenfoto aan de ruit geplakt. En van de week was er al twee keer iets omgevallen op de plek waar jij je net nog bevond – spooky. Thuis was je op die ladder geklommen om die doeken van de muur te halen, je wilde iets nieuws. Maar eerst moest je die muur opnieuw witten, je weet hoe dat gaat. Je begint met iets kleins en voordat je het weet staat alles op z’n kop. Er waren buren. Er kwamen misverstanden, maar je blunderde je er dapper dwars doorheen. Je voelde je onderhand Peter Griffin -  en dat voelde helemaal niet gek, dat voelde goed!