Verliefd wilde je niet zijn

Verliefd wilde je niet zijn, dat leek je niks.

Verliefd, het idee alleen al, nee, niet voor jou.

Toch schoot je megagieg van haar. Thuis bij jou,

bij haar, in bed, in bad, van ontbijt tot diner aan tafel,

met en zonder kleren op het balkon: duckface,

quasi boos, preuts, danseres, de hele rataplan.

Jij fotografeerde en deelde, zij deelde ook, maar jij -

jij was een prop, je bleek uiteindelijk een rekwisiet.  

Je was verliefd, wist niet wat je overkwam,

maar je wiste niks. Het ging over, jij was weg van haar,

zij was weg van jou, het ging voorbij, je was van je stuk.

Je was kapot. Je was alleen, je had alleen de foto's nog.

Die had je bewaard op je computer: zat je daar om

middernacht, je ene hand op de muis, de andere hand

aan de drank -  je wilde met haar portretten de nacht in.

Kraakte daar je harde schijf. Alles weg, waar naartoe?

Net als zij: je wist het niet, daar ging je kiekjesgeluk. 

Misschien was het een virus.

Je klikte van map naar spookbestand

je cursor zwabberde ongecontroleerd,

er gebeurde nu vast iets met een code,

je hoorde immers vreemd getik, dat was vast

het laatste levensteken van de virusscan.

Verliefd, dit kwam er nou van, jij zat met de brokken.

Verliefd, en jij pieste laatst, je liet graag sporen na,

een hart voor haar in de versgevallen sneeuw.

 

De geheugenkaart van je mobiel

was ook al blank: niks bed-, bad- of balkon-

scènes. Je was in een wrede wereld aanbeland.

Iets ging daar op het display

met haar whatsappjes aan de haal.

 

Je tikte eerst hardnekkig daarna wanhopig op

het scherm, als was het om haar achter het glas

van dat kleine kistje weer tot leven te wekken.

Maar het enige teken dat je kreeg,

was dat je grondig werd ontvriend.

 

Je keek naar buiten. De sneeuw die was gevallen,

(je dacht vreemd genoeg ineens aan 'sneuvelen'),

die was niet blijven liggen. Er was nu een modderplas

rondom je huis. Met daar de sneeuwpop van jullie twee.

Zijn grijns was scheef en was duidelijk voor jou bedoeld.