Tafellaken op campingtafel

Zo gaat dat dan.
Vroeger ging je door tot de zon op kwam.
Eerst alleen met drank.
Later met wat extra’s,
te denken valt aan poeders, pillen
en papiertjes.
Ruig was het. Ruig en rock ‘n’ roll.
Op je facebook staat nog die foto
dat je Bungeejumpte in New Zealand:
je ogen blikten strak de camera in:
lef en jeugd vermengd met doodsangst.
Maar de jaren gaan tellen. En de
Maatschappij en de plichten riepen.
Alles heel begrijpelijk, te verwachten
en acceptabel – ook al zien we het verleden
steeds verder in de achtergrond vervagen.
Een stabiele relatie hebben, en houden,
is ook een kunst. Volgt dan huis & hypotheek
en vaste werktijden. Een gezin hebben, is al
weer een stapje verder: een  zoon, een dochter
en nog een zoon. Zij nemen je jeugd over.
Van jou krijg ik een kiekje van je vakantie-adres.
Je zit daar voor je tent, dat is nog te prijzen, maar
over je campingtafeltje is, naar burgerlijk gebruik,
een tafellaken uitgespreid. Een tafellaken.
Op de foto schemert door de grijns op je kaken,
je schedel.