Mijn moeder met haar twee handtassen

We hebben mijn moeder vandaag bezocht. Het was zondag
en het was december. We stapten in de auto, het kerststukje
ging mee. Mijn moeder is dement. Wij zijn het inmiddels wel gewend,
haar woorden die als de pluisjes van een uitgeblazen paardenbloem
alle kanten op dwarrelen. Maar zij doet haar best, en ik, ik ben toch
een woordenman, ik doe ook mijn best. Halverwege verstaan we
elkaar dan toch een beetje. Maar dan, als de schemering daalt,
en het tijd is voor het bezoek om afscheid te nemen,
wij hebben de jassen al aan, staat ze in de deuropening.
Ze vraagt: moet ze naar Utrecht, moet ze naar vader?
Ik ben haar broer, zegt ze, maar waar is haar huis?
Ze staat daar met beide haar handtassen omhangen.
We rijden weg. Ik zie mijn moeder
in de achteruitkijkspiegel steeds kleiner worden.
Ze heft haar arm, ze zwaait, tot ze verdwijnt.