Tegen de vlakte

Er was dat podium waar je op stond.
Er was een microfoon en sterke spotlights:
je keek in een donkere zaal, je zag geen gezichten.
Je haalde diep adem, schikte je papieren recht.
Iedereen keek jouw kant op, jij keek als enige
de andere kant op. Er klonk applaus, dat weet je nog.
Je ging tegen de vlakte, je nam de katheder mee in je val.
Je ontwaakte moeizaam, er zoemde iets. Iemand voelde
je pols en noemde je naam, maar whooooooosh, je was
alweer weg. Er was een scan, je hoofd bonst.
Je zag alleen maar het plafond, alles wat wit.
Je hoort het bezoek op de gang: gaat het weer een beetje?
Je zocht je tekst, je hoofd was leeg, je was sprakeloos.