Toen hij ziek was

Toen hij ziek was, thuis bleef en veel televisie keek, werd Snooki

haast een soort  vriendin van hem. Hij gaf zich over aan fantasieën.

Hij hoorde bij die mensen die hardop tegen zichzelf praten,

en dan van die dingen kunnen zeggen. Zoals: het ziet er niet uit

mensen die op foto’s staan met hun duim omhoog. Of: mensen die

een huisje in Frankrijk hebben, dat die daar altijd over moeten praten,

dat ze een huisje hebben, in Frankrijk. Doodmoe werd hij ervan.

Het viel hem ook op dat in commercials, op diezelfde televisie,

zo vaak dansende, jonge mensen te zien waren:

dat was het helemaal, dansen, liefst op een strand.

Of jonge mensen op het dak, van een hoog gebouw,

in een stadse omgeving, altijd lachend natuurlijk.

Of dansende jonge mensen, lachend, op het dak van een flat.

Zijn sterfelijkheid zag hij dan het sterkst. Dat zei hij dan niet hardop.

Hij wilde rust. Hij keek televisie, praatte tegen Snooki.

Hij had een cadeau voor haar gekocht.

Hij moest beter worden.

Hij bedoelde het niet kwaad