Zat je daar aan dat tuintafeltje

Zat je daar aan dat tuintafeltje, de boel retro opgetuigd met typemachine,

het lint versleten, het was alsof je cicades temde. ’s Ochtends ging je werken,

en ’s avonds zocht je naar ontspanning, die zomer had je die discipline.

Het pak vers din A4 papier verschoof van links naar rechts.

Je rug was gekromd, je schouders hoog, je leek altijd boos.

Je wenkbrauwen gefronst, je ogen steeds donkerder,

en je sprak niet meer, je hamerde de toetsen, je schreef jezelf

de volwassenheid in. Je dacht aan je verzameling superhelden.

Je had ze bij het vuilnis gezet. Daar stonden ze nu gegeneerd

te wachten op het gekraak dat naderde. En ze hadden zoveel

meegemaakt, ze hadden nachten onderin de regenton doorgebracht.

Ze hadden bij je bed gewaakt, de kaken van de hond overleefd.

Superhelden hebben geen vader of moeder die op hen let.

Wel hebben ze een tenminste-houdbaar-tot-datum.

Superhelden, het zijn net mensen, bedacht je je,

en je keel werd dik. Je had hier geen gps-signaal,

je kon hier niks kwijt, je had hier geen bereik,

geen verbinding. Vreemd genoeg hoorde je

je vader praten. Je zag de barsten in het tafelblad.

’s Ochtends telde je de waterdruppels in de Oost-Indische kers,

Je zocht je sok. Waar was je andere schoen? Waar was je tekst?

Hier was je nog niet eerder geweest. Je knapte het zelf maar op.

Je had geen ideaal om na te streven, je werd die je was gebleven.

Gister sprak je dat meisje van die fotoshoot

ze stond in haar ondergoed aan de waterkant.

Haar houding was klassiek, gekopieerd uit het verleden.

En die gast, waaromheen je vanochtend stofzuigde,

hij sliep z’n drankroes uit, godweet waar hij van droomde.